สังกะสีฟอสเฟต / เหล็กฟอสเฟต

ทั้งสองวิธีให้ผลลัพธ์ที่ดี แต่มีความแตกต่างกันในด้านการควบคุมคุณภาพและการใช้งาน

• แบบจุ่ม (Immersion): เหมาะสำหรับชิ้นงานที่มีรูปทรงซับซ้อน ช่วยให้สารละลายเข้าถึงได้ทั่วถึง ข้อได้เปรียบที่สำคัญคือสามารถควบคุมโครงสร้างผลึกและความหนาแน่นของชั้นเคลือบ (Coating Density) ได้ดีกว่า ทำให้ได้ประสิทธิภาพการต้านทานการกัดกร่อนและการยึดเกาะสีที่สม่ำเสมอ
• แบบพ่น (Spray): ถูกนำมาใช้มากขึ้นในไลน์การผลิตต่อเนื่อง แต่การควบคุมโครงสร้างผลึก (Crystal Structure) และน้ำหนักการเคลือบ (Coating Weight) อาจทำได้ยากกว่า

การควบคุมคุณภาพของชั้นเคลือบเป็นสิ่งสำคัญที่สุด โดยมีปัจจัยหลักที่ต้องเฝ้าระวัง

• การเตรียมพื้นผิว (Surface Preparation): ต้องทำความสะอาดและล้างน้ำให้สะอาดอย่างสมบูรณ์ (Degreasing and Rinsing) เพื่อขจัดน้ำมัน สิ่งสกปรก หากพื้นผิวไม่สะอาด ชั้นเคลือบฟอสเฟตจะไม่สามารถก่อตัวได้อย่างสม่ำเสมอ ทำให้เกิดจุดบกพร่อง (Defects)

• การกระตุ้นผิว (Activation Rinse): ขั้นตอนนี้มีความสำคัญอย่างยิ่งในการช่วยสร้างจุดนิวเคลียส (Nucleation Sites) เล็ก ๆ จำนวนมากบนผิวโลหะ ซึ่งส่งผลให้เกิดการก่อตัวของผลึกฟอสเฟตที่มีขนาดเล็กและสม่ำเสมอ (Fine and Uniform Crystals) ซึ่งเป็นกุญแจสำคัญในการเพิ่มการต้านทานการกัดกร่อนและการยึดเกาะสี

• พารามิเตอร์ของสารละลาย: การควบคุมค่าความเป็นกรด-ด่าง (pH), อุณหภูมิ (Temperature), และความเข้มข้นของสารละลายฟอสเฟต (Total Acid/Free Acid) ให้คงที่อยู่ในช่วงที่เหมาะสมที่สุด